Al vijfentwintig jaar was jij waar ik ook was. Je haalde mijn lege glas op, of je vulde haar weer. Of we dronken samen. Waar ik dronk, daar was jij. Jij was er altijd. Overal. Ik reisde je achterna, of misschien jij mij. Je krullenbol herkende ik van verre, je gulle lach al helemaal. Nu je weg bent kom ik er pas achter dat ik je anderhalf jaar lang niet gezien heb. Zoals Peter Houtman altijd zegt: Doei doei.