Stéphan Lam - Wekelijkse mailing - Issue #12

Dit is iets dat ik op het werk veel zie. Ikzelf en mijn collega’s hebben vaak wel tijd, maar geen ruimte in ons hoofd. We zijn niet meer in staat iets de aandacht te geven dat het verdient en we noemen dit meestal ‘geen tijd’. Jason Fried, een van de co-founders van Basecamp, legt dit gevoel op een mooie manier uit.

Dit is een sterk artikel over privacy en security op internet. En vooral over vrijheid op internet. De ooit zo prachtige droom van vrijheid van meningsuiting wordt steeds meer aan banden gelegd. Door providers, door overheden, door Facebook en andere platformen. Er is soms maar een dunne scheidslijn tussen beschermen en censuur. Als dit zo doorgaat is internet over twintig jaar net zoiets als televisie.

Voordat je het weet klik je op Facebook op een advertentie die op het eerste gezicht geen advertentie is. Vaak zijn dit posts van influencers die hier geld voor krijgen. Wat zijn eigenlijk de regels omtrent sponsoren van influencers en houden mensen zich hieraan?

Grappig hoe een fotografe met een barbie mensen een spiegel voor houdt die Instagram volplaatsen met selfies.

Een vrouw kijkt terug op het zware leven van haar ouders aan de hand van oude foto’s. Ze beschrijft op een prachtige manier hoe haar moeder het gevoel had niets bereikt te hebben, maar niets is minder waar in de ogen van haar dochter.

Waarom het niet erg is dat je niet alles op Netflix hebt gezien en op Spotify hebt gehoord. Het is overigens onmogelijk.

Bret Easton Ellis kan in zijn boeken de jeugd keihard neerzetten, zoals in zijn - ietwat depressieve - boek Less Than Zero. In dit stuk vertelt hij waarom hij de millennials ‘Generation Wuss’ noemt. Lees dit zou ik zeggen!

Boeiend stuk over een groep Christelijke hippies die in een commune wonen. Door de jaren heen is deze club flink gegroeid en zo ook hun invloed. Ze zijn verantwoordelijk voor het grootste gospel rock event ooit, dat jaarlijks werd gehouden onder de naam Cornerstone. Jaime Prater, zelf opgegroeid in deze commune, neemt via Facebook contact op met mensen waarmee hij is opgegroeid om een terugblik te filmen, maar komt tot de ontdekking dat er vreselijke verhalen zijn over sexueel misbruik. Hij komt erachter dat hij niet het enige slachtoffer is. Zijn documentaire neemt ineens een andere wending.

Om het even bij Jezus te houden. Deze mannen uit L.A. noemen zich Jesus Sons en maken zompige garagerock. Doet denken aan de oude Stones. Of iets waar zelfs The Black Keys jaloers op kunnen zijn.